مزرعه چاپارل
همه چیز و هیچ چیزمزرعه چاپارل
همه چیز و هیچ چیزوزنهبرداری چیست ؟
وزنه‌برداری چیست ؟
وزنه‌برداری ورزشی است که شامل بلند کردن وزنه‌های مختلف است. در شکل مدرن آن ورزشکار باید دارای قدرت، سرعت، تکنیک، تعادل و هماهنگی در هنگام برداشتن وزنه باشد.
در حال حاضر این ورزش تنها ورزش قدرتی است در المپیک وجود دارد. وزنه‌برداری در تمام کشورهای جهان رواج دارد، اما در کشورهای ترکیه، بلغارستان, و یونان ورزشی سنتی است. روسیه، چین و کشورهای اروپای شرقی اغلب دارای وزنه‌برداران درجه یکی بوده‌اند.
تاریخچه وزنه برداری
بدین ترتیب که گوساله‌ای را هر روز از زمین بلند می‌کرد و روی دو دست قرار می‌داد و تا هنگامی که گاو تنومندی شد آن را بر سر دست می‌برد. تاریخ این کار را 684 سال قبل از میلاد نوشته‌اند و در حقیقت وزنه‌برداری جدید از اساس کار میلو پیروی می‌کند. اولین آثار بوجود آمدن این ورزش زمانیست که در یونان باستان ورزشکاران به وزنه‌پرانی (پرتاب دیسک و وزنه) عادت داشته‌اند و لغت یونانی "هالترس" (پرتاب صفحه یا دیسک هالتر) ریشه وزنه‌برداری امروزی است. وزنه‌برداری جدید در اروپا توسط اروپاییان پایه‌گذاری شد و به نظر می‌رسد که در وهله نخست جوانان روستایی بدین کار دست زدند تا قدرت و برتری خود را نسبت به هم‌سالان خود نشان دهند و با قدرت خود توجه دوشیزگان را جلب نمایند. کار نمایش جوانان در بلند کردن وزنه کم‌کم آنقدر بالا گرفت که مسابقه‌هایی ترتیب داده می‌شد و در آن زنان و مردان بی‌شماری برای تماشا گرد هم می‌آمدند و این مسابقات، محک قدرت و نیرومندی جوانان بود. "وی‌نه‌یرون" می‌توانست یک وزنه 305 کیلوئی را روی دوشش بلند کند. یک روز همین وزنه مغزش را متلاشی کرد. "گوتا" فرد دیگری با 77/1 متر قد و 88 کیلوگرم وزن بود که قادر به بلند کردن یک اسب بر سر دست خود بود. "لویی یکافه" ملقب به آپولون در سال 1862 در شهر مارس بارگ متولد شد و در جوانی دارای قد 90/1 متر و دور سینه‌اش در حال تنفس 137 سانتیمتر بوده است. او برای کارهای قهرمانی از چرخهای واگن و یک میله آهنی استفاده می‌کرد. "لویی‌سیر" کانادایی که سرآمد تمام هرکول‌های عصر خود بود به سال 1863 متولد شد. قدش 176 سانتیمتر و وزنش 135 کیلوگرم بود، دور سینه‌اش 47/1 متر و دور بازویش 55 سانتیمتر بود. او قادر بود وزنه 249 کیلوگرمی را با یک انگشت دست از زمین بلند کند و درشکه چهار اسبه را از حرکت باز دارد. هنگامیکه به سبب علاقه جوانان اروپای مرکزی وسایل این رشته ورزشی تکامل پیدا کرد، مقررات ناقصی هم برای آن وضع شد و جوانان سایر نقاط اروپا از جمله کشورهای اسکاندیناوی نیز به تمرین وزنه‌برداری پرداختند و به تدریج این ورزش حتی در مصر و ژاپن هم متداول شد. این ورزش تا زمانی که در بازیهای المپیک جایی نداشت شهرت و معروفیتی کسب نکرده بود و در آمریکا و سایر نقاط جهان جوانان توجه چندانی به آن نمی‌کردند. در سال 1896 که اولین دوره بازیهای المپیک نوین در شهر آتن برگزار شد، وزنه‌برداری و زورآزمایی با وزنه در شمار برنامه‌های دو و میدانی قرار گرفت. در این دوره فقط دو حرکت در وزنه‌برداری (یکی با دمبل بزرگ و دیگری با هالتر) انجام شد. داوری این مسابقات بر عهده یک شاهزاده یوانانی بود که 02/2 متر قد داشت و خود از پهلوانان مشهور به شمار می‌رفت. فکر تشکیل فدراسیون بین‌المللی وزنه‌برداری در سال 1913 که ژول روسه جای دبوفه یا دبوف رئیس فدراسیون وزنه‌برداری فرانسه را گرفت بوجود آمد. روسه در سال 1914 فدراسیون وزنه‌برداری فرانسه را پایه‌گذاری کرد. در همین سال کمیته بین‌المللی المپیک کنگره خود را در دانشگاه سوربن فرانسه تشکیل داد تا مقررات و برنامه‌های مربوط به المپیک 1916 برلین را بررسی نماید. در ساعات آخر اولین روز تشکیل کنگره مزبور، ژول روسه دریافت که مسابقات وزنه‌برداری را از برنامه بازیهای برلین حذف نموده‌اند. روسه با ناراحتی فراوان فرانتز راشل دبیر کمیته ملی المپیک فرانسه را ملاقات و توانست با منطق و صراحتی که خاص خودش بود وی را وادار نماید انجام مسابقات وزنه‌برداری را در بازیهای المپیک پیشنهاد کند. صبح روز بعد روسه با کمک فرانتز در کار خود توفیق حاصل نمود. با پیش آمدن جنگ جهانی اول بازیهای سال 1916 انجام نیافت ولی در بازیهای المپیک 1920 آنتورپ چهارده کشور در رشته وزنه‌برداری شرکت نمودند. در کنگره بین‌المللی المپیک که در سال 1921 در شهر لوزان تشکیل شد با گنجانیدن این ورزش در برنامه بازیهای سال 1924 مخالفت شد و آقای روسه مجبور شد فعالیتهای زیادی را برای باقی ماندن وزنه‌برداری در بازیهای المپیک انجام دهد. در سال 1925 که کنگره بین‌المللی المپیک در براگ تشکیل گردید موافقت شد که وزنه‌برداری به طور دایم در برنامه بازیهای المپیک گنجانیده شود. در بازیهای المپیک لس‌آنجلس (1932)، مسابقات وزنه‌برداری در پنج حرکت انجام می‌شد که وزنه برداشتن با یک دست هم جزو آن بود. اما در بازیهای المپیک برلین (1936) وزنه‌برداری محدود به سه حرکت دو دستی (پرس، یک ضرب و دو ضرب) شد.
پرس : کشیدن هالتر به روی سینه و بالا بردن آن با فشار.
یک ضرب : بردن هالتر با یک حرکت از روی زمین به بالای سر.
دو ضرب : بالا بردن هالتر با دو حرکت، یکی کشیدن آن به روی سینه و سپس با حرکت بعدی به بالای سر
در سال 1920 هم‌زمان با بازیهای المپیک، فدراسیون جهانی وزنه‌برداری تشکیل گردید و ژول روسه رئیس فدراسیون وزنه‌برداری فرانسه به پاس خدماتش به این ورزش به ریاست فدراسیون جهانی برگزیده شد. وی تا سال 1952 در این سمت باقی ماند و پس از وی دیتریش ورتمن از آمریکا به این سمت برگزیده شد.
اطاعات عمومی
برای مدت زمان طولانی تصویر اشتباهی از ورزشکاران رشته وزنه برداری در ذهن افراد وجود داشت و مردم آنها را افرادی با عضلات صرفا" ستبر می شناختند، لیکن بعد ها به علت نیازی که ورزشکاران دیگر رشته ها به تمرینات با وزنه پیدا نمودند، به ارزش واقعی این ورزش پی بردند بطوریکه اکنون می توان وزنه برداری را به عنوان پدر ورزشها معرفی کرد. وزنه برداری یک ورزش انفرادی است و در اماکن سر پوشیده انجام می گیرد. امروزه این ورزش در دو حرکت یک ضرب دو دستی و دو ضرب دو دستی به رسمیت شناخته شده است.
حرکت یک ضرب با دو دست: در این حرکت وزنه بردار میله و وزنه های جلوی پای خود را با دو دست گرفته و با یک حرکت، میله و وزنه ها را از زمین تا بالای سر بطور عمود و با دستهای کشیده یا با نشستن زیر وزنه و یا با جلو و عقب بردن پاها، بالا می برد. وزنه باید بدون مکث طول بدن را با یک حرکت مداوم طی کند و هیچ قسمت از بدن به غیر از کف پاها نباید زمین را لمس نموده یا به زمین کشیده شود. وقتی وزنه در بالای سر قرار گرفت بازوان و پاهای وزنه بردار باید راست و بدون حرکت بماند تا داور فرمان قبولی حرکت یک ضرب را صادر نماید سپس ورزشکار مجددا" میله و وزنه ها را روی زمین قرار می دهد. عدول ورزشکاران از اصول و مقررات خطا محسوب خواهد شد.
حرکت دو ضرب با دو دست: حرکت و ضربه اول کشش میله با وزنه بوده و ضرب و حرکت دوم بالا بردن وزنه ها و میله تا حد نهایی است. ورزشکار نباید در کشش بر روی سینه و یا در بالا بردن وزنه حرکات خطا انجام دهد. روشن شدن دو و یا سه چراغ سفید رنگ توسط داور علامت قبولی حرکت و دو یا سه چراغ قرمز مشخص کننده خطا خواهد بود. وزنه برداران بر طبق وزن خود در دسته هایی که مقررات تعیین می کند، در مسابقات شرکت می نمایند طبقه بندی نهایی از نتیجه بهترین مجموع دو حرکت یک ضرب و دو ضرب که توسط داوران صحیح و بدون خطا اعلام می شود بدست خواهد آمد. وزنه بردار می تواند در هر حرکت تنها سه نوبت آزمایش شود و هر حرکت اضافی که خارج از سه نوبت باشد در نتیجه نهایی (مجموع امتیازات) تاثیر نخواهد داشت. برای وزنه برداران بزرگسال از نظر قد و سن محدودیتی وجود ندارد. مسابقات وزنه برداری در بخش های خردسال و بزرگسال در ده دسته وزن انجام می شود. توزین وزنه برداران دو ساعت قبل از شروع مسابقه هر دسته به عمل می آید. ورزشکاری که تقاضای وزنه کمتری نموده است، قبل از دیگران بر روی صحنه می آید و این ترتیب تا ختم بازی ادامه خواهد داشت. اگرچه وزنه بردار تقاضای یک وزنه مساوی را برای اولین حرکت خود در یک ضرب یا دو ضرب نموده باشد ترتیب تقدم و تاخر را قرعه کشی قبل از توزین و مسابقه تعیین خواهد کرد. وسایل وزنه برداری را می توان در هر جای مناسبی مستقر نمود. سالن هایی که دارای صحنه (یا سکو) باشد، در صورتی که کف آن استحکام لازم برای جذب ضربه های ناشی از فرود هالتر را داشته باشد برای این منظور مناسبتر است. در جوار سالن اصلی که برای انجام مسابقات پیش بینی می شود، در نظر گرفتن یک سالن اضافی با وسایل لازم برای گرم کردن ورزشکاران ضروری است. ظرفیت و گنجایش تماشاچی در سالن وزنه برداری با توجه به سطح و نوع مسابقات متغیر است بطوریکه به عنوان مثال برای مسابقات انتخابی داخلی حداقل 500 تا 1000 نفر و برای مسابقات رسمی و بین المللی حداقل 2000 تا 5000 نفر را می توان در نظر گرفت. جایگاه تماشاچیان باید در یک طرف سالن و روبروی سن که تخته وزنه برداری در آن قرار دارد، طراحی شود. پیش بینی جایگاه ویژه برای استقرار مقامات رسمی به تعداد حدود یکصد صندلی نیز ضروری است.
تجهیزات مورد نیاز
لباس و کفش: لباس ورزشکاران این رشته شامل لباس وزنه برداری سر هم با مایو زیر آن است و ممکن است در زیر لیاس مزبور، پیراهن با آستین کوتاه و بدون یقه پوشیده شود. در صورتیکه وزنه بردار از کمربند استفاده نماید، پهنای کمربند نباید از 10 سانتیمتر بیشتر باشد. وزنه برداران می توانند از بانداژهای استاندارد با طول و عرض های مجاز استفاده نمایند. پاشنه کفش باید به اندازه طبیعی و متناسب بوده، و از پهلو نباید پهن تر از طرفین راست و چپ کفش باشد.
تاریخچه پیدایش وزنه برداری در ایران از زمانیکه ورزش زورخانه ایی در ایران متداول گردید برای آماده سازی کشتی گیران و تقویت و پرورش عضلات آنان از سنگ(یکی از وسائل باستانی) که امروز هم مرسوم است، و وزنه هایی که به شکل گلوله های توپ به وزن های 25، 42 و 66 کیلوگرم بود استفاده می گردید.
بنا بر صحبت های اکثر پیشکسوتان نیز بعضی از پهلوانان قدیم مانند حسام، علاقه مفرطی برای بلند کردن وزنه های سنگین داشتند و تمایل بسیار زیادی نشان می دادند. این عمل از دو جهت مورد استقبال پهلوانان بود؛ اولا حرکتی نمایشی در جهت نشان دادن قدرت و ثانیا در جهت پرورش و قدرت عضلات استفاده می شد اما متاسفانه چون این اوزان ثابت بودند نمی توانستند تغییری در آن ایجاد کنند.
در سال 1302 امان ا... پادگرنی که تحصیلاتش را در خارج از کشور به اتمام رسانده بود به تبریز آمد و در مدت 8 سال اقامت در آن شهر به تأسیس باشگاه اختصاصی و همچنین تعلیم وزنه برداری در مدارس و ارتش پرداخت. از آنجایی که وی کارشناس در ژیمناستیک و وزنه برداری بود با استفاده از دیفرانسیل اتومبیل هالتر هایی با اوزان مختلف ساخت و به وسیله آنها به تعلیم وزنه برداری پرداخت. در همین حین بود در باشگاه ایران تبریز هالترهای ریخته گری شده و صفحه ای ساخته شد تا در دسترس علاقمندان این رشته قرار گیرد. در سال 1310 پادگرنی به تهران آمد و در دانشکده افسری به تعلیم ورزش مشغول شد. حدود دو سال بعد عبدالله نادری به همراه چند تن از دوستان خود میل هالتر و صفحه خارجی تهیه کردند( در همین زمان بود که با کپی برداری از هالتر و وزنه های اروپا هالتری که وزنه در آن می چرخید و ثابت نبود ابداع شد) و در منزل به تمرین وزنه برداری مشغول شدند تا اینکه در سال 1317 نادری به وسیله همایونی، مدیر مسابقه های اداره تربیت بدنی به پادگرنی معرفی شد تا به کمک هم اولین اقدامات زیر بنایی این رشته را بردارند. اولین هالتر و وزنه خارجی در حدود سال 1310 و توسط نادری به وزن 110 پوند از هند به ایران آمد. از جمله افرادی که توانست گامهای موثری را برای ایجاد مسابقه های رسمی این رشته در سطح داخلی بردارد باید به ابوالفضل صدری اشاره کرد که با رایزنیهای فراوان شرایط و زمینه این کار را مهیا کرد. وی با تلاش خود و کمک نادری و پادگرنی توانست در سال 1318 استارت برگزاری این رقابتها را در سطح کشوری بزند. از سال 1318 تا 1321 سرپرستی این رشته ورزشی به عهده پادگرنی و آموزش و تعلیمات نیز زیر نظر نادری اعمال می شد. از سال 1321 تا 1325 سرپرستی مستقیم این رشته به عهده نادری گذاشته شد و برای اولین بار در کشور هیات وزنه برداری ایران در سال 1325 مرکب از پادگرنی، نادری، حسین عشقی و ناصر خموش تشکیل شد. در سال 1325 هسته اصلی فدراسیونها که کپی برداری از سیستم ورزش کشورهای توسعه یافته بود در ایران پی ریزی شد که مهندس حسین صادقی به عنوان اولین رئیس فدراسیون کشور منصوب شد. وی تا سال 1332 در این پست ماند و حتی توانست معاونت فدراسیون بین المللی را نیز بدست آورد. (تا پیش از وی کمیته ها و گروههایی متخصص کار را برعهده داشتند که می توان به خود پادگرنی و نادری اشاره کرد.آنها سرپرست رشته به حساب می آمدند) وی در سال 1332 به ایتالیا رفت و احمد علی ابتهاج به جای وی عهده دار مسئولیت فدراسیون شد. در سال 1333 فتح الله امیر علایی جایگزین وی شد و در سال 1334 عبدالمجید بختیار مسئولیت تام این رشته را بر دست گرفت تا با استفاده از نفوذ خود و حمایتهایی که از وی به عمل می آمد دورانی شکوفا در تاریخ این رشته به یادگار بماند. رکوردهای فراوانی طی چند سال ریاست وی شکسته شد و با توجه به همین پیشرفت وزنه برداری در ایران بود که وی توانست برای دومین بار کرسی معاونت فدراسیون جهانی را به ایران اختصاص دهد. شاید بتوان مهم‌ترین فعالیت وی در طول 2 سال ریاستش را پایه گذاری شالوده اساسی برای ایجاد یک فدراسیون مستقل در سطح آسیا(کنفدراسیون) و ایران را نام برد که این امر بعد از 18 سال فعالیت این رشته در ایران بوقوع پیوست. بعد از وی و در سال 1337 تیمسار سرتیپ مصطفی امجدی به عنوان رئیس جدید فدراسیون وزنه بردای ایران آغاز به کار کرد.در زمان تصدی وی نیز اقدامات شایسته ای از نظر کیفی و کمی به منظور کمک و پیشرفت وزنه برداری در سراسر کشور صورت گرفت که تلاشهای فراوان وی در کنگره برگزاری رقابتهای المپیک برای بدست گرفتن امور فدراسیون جهانی باعث شد تا رئیس فدراسیون جهانی وقت از کار برکنار و به جای وی جانسون به عنوان رئیس جدید انتخاب گردد. همین تلاشها باعث گردید تا تمامی روسای فدراسیونهای آسیایی با اکثریت قاطع آراء وی را به عنوان رئیس کنفدراسیون آسیا انتخاب و معرفی نمایند. و این برای اولین بار بود که دفتر کنفدراسیون آسیا به ایران انتقال یافت.
وزنه بردای ایران از همین سال به بعد راه خود را بطور دقیق یافت و با روسای فدراسیون متعددی که تغییر می کردند فراز و نشیبهایی را نیز به همراه داشت اما قطعا می توان 10 سال گذشته را تاریخ شکوفایی وزنه برداری ایران نامید. فدراسیون فعلی با جذب نیروهایی جوان، تحصیلکرده و متخصص که اکثرا از جنس وزنه برداری نیز هستند توانست نقطه عطفی را در تاریخ وزنه برداری ایران به یادگار بگذارد. طی 8 سال گذشته نوار طلایی مدال آوری ملی پوشان کشورمان تحت هیچ شرایطی قطع نشده و ثانیا افتخار آفرینی وزنه برداران ایرانی به رده سنی بزرگسالان منحصر نگردد و همه ساله شاهد افتخار آفرینی نوجوانان و جوانان کشورمان در میادین قاره ای و جهانی نیز باشیم. ضمنا در این دوره بود که وزنه برداری ایران توانست کاروان ورزشی اعزامی به المپیک سیدنی را صاحب 2 مدال طلا کند و برگ ذرینی را در کارنامه خود ثبت نماید.
